رضا فیاضی: خانم برومند، شما که بلد هستید چرا برای کودکان نمی‌سازید؟

مهسا بهادری: چون که با کودک سر و کارت فتاد، پس زبان کودکی باید گشاد، جمله‌ای که شاید این روزها تلویزیون و سینما به طور کلی آن را فراموش کرده است. پلتفرم‌هایی که مخاطبان اصلی آن بزرگسالان هستند. بزرگانی که از آن‌ها تلویزیون‌های دیگر را تماشا نمی‌کنند و دیگر قید سینما را می‌بینند و می‌روند به ماهواره و شبکه نمایش خانگی می‌روند. این موضوع قابل پذیرش است تا زمانی که یک کودک در خانه نباشد، اما وقتی پای یک بچه به این ماجرا باز می‌شود، موضوع جدی می‌شود.
کودکان نیاز به برنامه های مناسب سنشان دارند، اما این نیاز تامین نمی شود. تابستان رو به پایان است و سینما تنها یک فیلم مناسب برای کودکان اکران کرده است و از طرفی هم تلویزیونی است که نیازهای کودکان را می‌سازد به بهانه کم کاری سینما و در حوزه کودک نیز با رضا فیاضی که پیشکسوت این عرصه است گفت‌وگو کردیم که در ادامه می‌خوانید. :
مشکل اصلی اکران نشدن فیلم مناسب کودکان چیست؟
یک مشکلی که در حال حاضر وجود دارد و من متوجه این نکته شدم که وقتی فیلم برای کودکان ساخته می‌شود، اما اجازه می‌دهد اکران نمی‌گیرد یا به آن بی‌توجهی می‌شود و کسی سراغش را نمی‌گیرد، چگونه می‌تواند سرمایه‌گذاری کند یا سرمایه‌گذاری کند. آن؟ به هر حال آن فرد هم ماه علاوه بر در نظر گرفتن موضوعات فرهنگی قصد دارد که سرمایه‌اش باز شود، اما این اتفاق نمی‌افتد، در حال حاضر حدود سه تعطیلی مدرسه‌ها می‌گذرد، اما فقط یک فیلم مربوط به کودکان است که اکران می‌شود. است که قطعاً فیلم‌های بیشتر برای کودکان ساخته شده است، آمار دقیقی ندارم، اما جشنواره نوجوان فیلم‌های کودک و گواه این ماجرا است، فکر می‌کنم برای رسیدن به این موضوع که چرا این اتفاق در حال رخ دادن است باید به مسئول شورای پروانه نمایش رفت. . معضل اصلی ما این است که فیلم کودک مخاطب خودش را باید به آن پرداخت کند.
چرا این اتفاق می‌افتد؟
من سال‌هاست که در حوزه فعالیت کودک و نوجوان می‌کنم، از برنامه‌های تلویزیونی گرفته شده تا تئاترهای کودک، در آن حضور داشتم، حتی در سینما و ادبیات کودک هم وارد شدم، اما یک موضوع همیشه باعث این حوزه توجه می‌شود. هم مسائل مالی است. فیلم کودک کم ساخته می‌شود و کم‌تر هم می‌شود، چون سرمایه‌گذار و حامی مالی نیست و به اشتباه هم فکر می‌کند که اگر در این حوزه پولی هزینه شود، نمی‌شود. اولاً که من قول می‌دهم اگر درست از این موضوع حمایت شود، نه تنها سرمایه اولیه باز می‌شود، بلکه سود هم در آن است، نکته بعدی این است که چرا ما همه چیز را در پول میبینیم؟ سود اصلی، سرمایه گذاری روی کودکان و نوجوانان ماست. من الان سرمایه‌ای ندارم اما مطمئن هستم که با «قصه‌های تا به تا»، روی کودکان آن زمان و حتی نسل‌های بعدی سرمایه‌گذاری کرده‌ام و زمانی که وضعیت اجتماعی و رفتارهای اجتماعی از خانواده‌های نریختن در طبیعت و خیابان بهتر می‌شود، می‌فهمم سرمایه‌گذاری می‌شود. .

سیاست غالب و مسائل مالی به سازندگان اجازه ورود به عرصه کودک را نمی‌دهد

خب ماجرا این است که آن زمان کارگردانی مانند مرضیه برومند وجود دارد که کار کودکی را به هنرمندی در آن ایفای نقش کند، اما این روزها کودک خوب حتی در تلویزیون هم ساخته نمی‌شود، دلیل این ماجرا چیست؟ در واقع چه اتفاقی افتاده است که کارگردانان ما به دنیای کودک نمی‌روند؟
نکته اول سیاست غالب است که اجازه نمی‌دهد و انگار یک عنادی با کودکان وجود دارد. من یک ماجرایی را برای شما تعریف کنم، من یک طرح را به نام حوض نقاشی نوشتم و قرار بود با مجید قناد به عنوان تهیه‌کننده، این کار را روی آنتن تلویزیون ببریم. طرح ابن را اول از همه به حوزه کودک ارائه می دهد که این برای خانواده است، به بخش کودک بردیم، برای بزرگتر می شود. هر روز از این بخش به آن بخش در حال جابه جا شدن بودیم تا در نهایت طرح را در بخش خانواده به تصویب رساندیم، خواستیم شروع به ساخت اثر کرد، گفت یک اسپانسر بیاورید و ما هم بیخیال کاریم. همین یک موضوع باعث شد مثلا من خسته شوم و دیگر طرحی به تلویزیون ارائه دهدم.
نکته دوم هم احتمالاً مسائل مالی است که سازندگان به سمتی حرکت می کنند که دخل و خرجشان یک اندازه باشد.
یک چیز دیگری هم وجود دارد که در پاسخ به بخش اول پرسش شما می‌خواهم بگویم، آن هم این است که کارگردانی مانند خانم مرضیه برومند که سال‌هاست در حوزه فعالیت کودک می‌کند، سریالی مانند «شهرکله و دمنه» را می‌سازد که مخاطبانش است. بزرگ هستند، چرا این اتفاق رخ می دهد؟ یک کار عروسکی آن هم با دانش، بینش و شناختی که خانم برومند از کودکان دارند، چرا باید بزرگسالان تعلق بگیرند؟ درست است که کار عروسکی برای کودکان می‌شود، اما کسانی که کودک را بلدند در این عرصه کار نمی‌کنند؟

افرادی هم که کار کودک را بلدند دیگر در این عرصه کار نمی‌سازند، من از خانم برومند سؤال می‌کنم، آیا شما این کار را می‌کنید چرا برای کودکان دیگر نمی‌سازید؟

این مسائل مالی درباره رضا فیاضی هم صدق می‌کند؟
ااگر الان به من دوتا کار پیشنهاد شود، یکی در عرصه کودک و یکی از بزرگسالان کار کودک هم نصف بزرگ باشد، بازهم کار کودک را می‌پذیرم. ما یک عصر طلایی داشتیم که در آن توجه به کار کودک بیش از اندازه بود، نتیجه و تغییرات اجتماعی خوبی هم داشت، اما از دهه هشتاد به بعد به کودک مُرد و همه چیز پول شد!/

از دهه هشتاد به بعد توجه به کودک مُرد و همه چیز شد پول

بیشتر بخوانید:
ما دهه شصتی‌ها هیچ امکاناتی ندارند و از یک پارچه عروسک می‌ساختیم/پدرم از من نمی‌پرسد پیدا کنی که درآمد خوبی داشته باشی
مخاطبان حاضر بودند بلیت نذری هم بخرند، اما سالن ندادند!
امضای تفاهم نامه همکاری سینمایی بین ایران و عراق
البته نمی‌توانم، نقش شهرت را هم در این تغییر و تحولات نادیده گرفت.
اتفاقا عرصه کودک همیشه برای هنرمندان سکوی پرتاب بوده است، هنرمندان زیادی مانند رضا عطاران، حمید لولایی، ارژنگ امیر فضلی و… کارشان را با کودک شروع کردند و با همان شهرت رسیدند. به این موضوع که کودکان نیاز به فیلم و سریال در تابستان از هر ماه دیگری دارند، اما الان تابستان رو به اتمام است و تنها یک فیلم کودک اکران شده است، نمی‌خواهم بگویم این فیلم‌ها را در پاییز اکران می‌کنند، اما به نیاز کودک هم باید توجه شود.
ممکن است بخاطر نبود برنامه و فیلم کودک مناسب، یا حتی برنامه تلویزیونی مناسب، والدین و فرزندانشان، به سمت ماهواره، شبکه نمایش خانگی و فیلم های سینمایی که خیلی مناسب نیستند؟
بله، وقتی در اوج بیکاری و وقت داشتن، کودک نرود سینما، فیلم مخصوص خودش را ببیند، می‌رود در شبکه نمایش خانگی «آفتاب‌پرست» و «یاغی» می‌بیند، می‌رود در سینمای «انفرادی» می‌بیند، اینها بد نیست، اما مناسب کودکان هم نیست.

وقتی فیلمی مخصوص کودکان اکران نباید، کودک می‌رود آثاری مانند «آفتاب‌پرست» و «یاغی» و «انفرادی» که مناسب سنش را تماشا می‌کند

کودکان این نسل خاطره‌ای از برنامه کودک، با گذشت سال‌های سال، هنوز آقای جمالی و زی‌گولو از خاطره‌ها ساخته شده است، اما حالا تلویزیون هم مانند دیگر به کودکان توجهی ندارد، موسیقی خوب نیست، بودجه خوب نیست، سخت‌گیری‌ها بیشتر است. ساخته شده، هنرمندان و کارگردانانی که سال‌ها در تلویزیون فعالیت می‌کنند، دیگر در این عرصه مانند یا قهر کرده‌اند، یا ممنوع الفعالیت می‌شوند و هر کسی با کودکان کاری ندارد، در عوض همه مردم تلویزیون را نگاه نمی‌کنند، مبادله انصافانه است، تلویزیون چیزی ارائه نمی‌دهد. ، هرکسی هم برنامه هایش را نگاه نمی کند.

اگر یکی از این مدیران فرهنگی فقط از جلوی کتابخانه رد شده بود و بوی کتاب به دماغش خورده بود، برای فرهنگ و هنر این مملکت دل می‌سوزاند

مدیران تغییر کند، شرایط بهبود پیدا می‌کند؟
من همیشه می گویم اگر از این مسئول محترم، فقط گذرش از یک کتابخانه گذشته باشد، بوی کتاب، او را به سمت فرهنگ می‌کشاند و دلش برای فرهنگ این مملکت می‌سوزد، یکی از می‌کنم فقط بوی کتاب به مشامش خورده باشد. حتی یک کتاب هم نخوانده باشد.
۵۷۲۴۵