کاش اولین مدال جهانی استانم را نگرفته بودم!

ایمان گودرزی: امیر حقوقی که تقریباً یک هفته از گم شدن چمدانش در فرودگاه امام خمینی (ره) می گذرد در گفت و گو با خبرآنلاین سفره دلش باز شد.امیر بغض داشت و از این می گفت که :«حالا می فهمم که برای کسی مهم نیستم و الان(دیشب) که به عنوان یک قهرمان دارم با اتوبوس به تبریز می روم با خودم می گویم که اشتباه کردم اولین مدال جهانی استان خودم را گرفتم!»

چه شد که چمدان گم شد؟
از ترکیه که برگشتیم طبق روال چمدان ها را تحویل دادیم و اتیکت آن را هم گرفتیم.وقتی رسیدم تهران چمدان همه آمدند غیر از من.در تهران هم مراسم استقبال بود و کمی درگیر شدیم.دیدم چمدانم نیست!همه چمدان ها آمدند غیر از چمدان. من.خیلی منتظر ماندم اما نیامد.وقتی دیدم نیستم رفتم پرونده تشکیل دادم و احتمال داد که شاید کسی اشتباهی آن برداشته باشد.خلاصه آخر سر گفتن خبری و ما یک ایمیل به ترکیه می زنیم و مشکل را حل می کنیم.هر وقت هم چمدان شما آمدید تماس بگیرید تا بیایید و آن را به شما تحویل بدهیم.

گفتند چمدان در ترکیه است اما نبود!
فردای آن روز به شماره ای بود که زنگ زدم.گفتند چمدان در ترکیه هست و ما دنبال می کنیم تا با اولین پرواز به ایران بیاید.هواپیمایی که با آن پریده بودیم ماهان بود.بعد از آن از خود هواپیمای ماهان چندین بار تماس بگیرید. گرفتند و گفتند که ما یک نفر را مامور ایم تا این کارها انجام دهد.خلاصه ما با آقایی که نماینده مجلس بود آشنا شد که نماینده ماهان بودند و گفتند چمدان شما درترکی نیست و به تهران آمده است و احتمالا یک نفر اشتباهی برداشته است. است.گفتند با سرپرست تیم حرف بزنید که من با بهداد سلیمی تماس گرفتم تا با کمیته المپیک حرف بزنم.

همه زندگی ام درون چمدان بود،حتی کفش ندارم تمرین کنم
خود چمدان که مهم نیست،مهم مدارکی بود که در آْن بود.مهم کفش ها و لباس های ورزشی ام بود که داخل چمدان بود.من همین امروز بخواهم تمرین کنم نمی توانم چون وسیله ای ندارم.با این گرانی و با این شرایط بد اقتصادی. باید بروم میلیون تومان هزینه کنم تا کفش و سایر وسایل وزنه برداری را بخرم و تمریناتم را برای قهرمانی آسیا آغاز کنم.

مگر من مسئول هستم که بیایم و دوربین ها را چک کنم؟
یکی – دو روز پیش از تلفن ماهان زنگ زدند و گفتند که بیا و دوربین ها را چک کن! گفتم من وظیفه دارم؟گفتم من تبریز هستم که این قانون هست و ما اجازه نداریم دوربین را چک کنیم!خلاصه فدراسیون وزنه برداری برای من بلیت تهیه کرد و به تهران آمدم و رفتم فرودگاه امام.دوربین ها را چک کردم اما خب. این همه چمدان یک شکل.من چطور باید تشخیص بدهم.باز هم پیدا نشد که نشد.در آخر به من گفتند که چمدان شما بارنامه شده است اما نیست!گفتم آقای محترم من به خاطر حرف شما آمدم تهران و این رفتارها درست نیست.

آقای هوایی ماهان! این طرز برخورد با یک قهرمان نیست
بعد از اینکه چمدان پیدا نشد گفتم برگردم تبریز.قر شد همان آقا برای من بلیت بگیر. به من گفتند برو فرودگاه مهرآباد پیش آقای فلانی و بگو از طرف فلانی آمدی.برای ساعت ۱۹.۳۰ قرار بود برای من بلیت بسازد. گفتند برای ساعت ۲۲ داریم،صبر کن برایت می گیریم.خلاصه دیگر از فرودگاه بیرون نیامدم و گفتم ساعت ۲۲ می روم.جالب اینجاست که در نهایت یک عذرخواهی ساده کردند و گفتند نمی توان کاری برای شما انجام داد و شرمنده ایم.خب آقای محترم. این شرمندگی شما به چه درد من می خورد؟ چاره ای نداشتم و آمدم ترمینال و با اتوبوس راه تبریز شدم.در راه زنگ زدم به آن آقا و گفتم باید خجالت بکشید.این طرز برخورد با قهرمان جهان نیست.

دیشب فهمیدم تا وقتی مدال می گیری عزیز هستی!
تا وقتی که مدال می گیری عزیز هستی اما وقتی مدال نگیری و وقتی قهرمان نشوی همه یادشان می رود که چه بودی.انگار نه انگار که من همان امیری بودم که ۹ ماه پیش اولین مدال جهانی استانم را گرفتم.هیچ کسی حتی نیامد بزند روی شانه. های من و بگوید خسته نباشی پسر!حتی یک تلفن به من نزدیک و خسته نباشید بگویند.از مسابقاتی که برگشتم به شهرم فقیه مادرم بود،خواهرم و برادرم.اینجا فقط باید مدال بگیر تا از تو استقبال کنند.

آقای هیئت رئیسه می آید امیر حقوقی کجاست؟
یک ماه است که چگونه هیئت تبریز اصلا نمی دانم من کجا هستم.اصلا نمی داند چه مشکلی برایم پیش آمده و اصلا نمی دانم من تمرین کردم. می کنم هیچ وقت این آقایان را نمی بخشم.الان که دارم به تبریز می روم آخر شب است و چنان دارم می روم که هیچ کدام شان را نبینم.حتما باید مدال می گرفتم که من را حساب کنید؟اصلا چمدانم به جهنم! یکی – دو ماه دیگر مسابقات قهرمانی آسیا شروع می شود و من به جای روی این مسابقات در به در تهران دنبال مدارکم هستم.

آخرین ضربه را از فدراسیون علی مرادی خورم
از نظر روحی فشار زیادی روی من آمد.در این یک ماه که نمی توانم شاهکار کنم.این هم آخرین ضربه ای بود که فدراسیون آقای علی مرادی به من زد.سه بار به این و برای شرکت در جلسات آقای اتوبوس به تهران آمدم .هر بار که می آمدم بدنم قفل می کرد.سعید علی حسینی شاهد تمرینات من است.شما رکورد قبل از اردوی من را ببینید.۱۵۰ یک ضرب و ۱۹۰ دو ضرب.در یک ماه اما چه اتفاقی افتاد؟چه رکوردهایی زدم؟اینها. که دیگر سندش موجود است.

کم نمی آورم،در آسیا مدال می گیرم و نمی گذرد کسی بیاید استقبالم
از دست همه ناراحتم و انگیزه ام برای آسیایی کم شده بود اما تصمیم خودم را گرفته ام و تلاشم را می کنم تا تمام استان ها را بفهمم که امیر هنوز زنده است. و این را ثابت می کنم و در آسیا مدال می گیرم.این مدال را می گیرم اما به کسی اجازه نمی دهد برای استقبالم بیاید.شما مدال را می نمایاند نه امیر را.شرمم می آید که بگویم برای مدالی که در قهرمانی جهان گرفتم کل. استان آذربایجان شرقی به من ۵ میلیون هدیه دادند! فرمانداری و تربیت بدنی ۲ میلیون و ۳ میلیون! خجالت بکشید.به خدا اگر می دانستم برای این آقایان فقط مدال مهم است همان را هم نمی گرفتم.سال هاست زیر وزنه های سنگین وزنه می زنم اما یک نفر از استان من را نمی پرسد.اصلا نمی گویند برنامه بعدی چیست و می شود. خواهی در قهرمانی آسیا چه کار کنی؟به خودم می گویم اصلا برای این آقایان ارزش دارد؟ من چیزی نمی خواهم.اتفاقا این بی توجهی های شما را بیشتر می کند تا با قدرت به سمت قهرمانی آسیا بروم.

پایان خبر

۲۵۷ ۲۵۱